Vanochtend raakte ik in gesprek met een mevrouw die benieuwd was naar mijn boek. Ze hoorde dat ik alleen op pad was gegaan naar Santiago de Compostella. De vragen ‘Hoe lang was je onderweg?’ En ’ben je in je eentje gegaan’ zijn inmiddels standaard vragen. Als ik dan vertel hoelang de tocht geduurd heeft, gaan we door naar de tweede vraag….
‘Ben je dan niet bang’ is een vaste vervolgvraag. Nu ben ik van nature misschien best ‘moedig’ maar ik was ook echt vaak angstig. ‘Wat als’ speelde er dan vaak door mijn hoofd met het ene doemscenario na het andere. Maar na deze tocht was mijn angst echt wel fors gereduceerd. Vele puzzelstukjes vielen op hun plek, en even veel ‘wat als-en’ werden ontkracht en die heb ik kunnen omzetten in een positievere emotie die mij ook helpt. Ik heb nog steeds een gezonde portie angst, maar meestal check ik nu even of mijn hoofd me niet voor iets onveiligs probeert te behoeden. Zo maak ik onderscheid tussen de gedachten en beelden die mijn brein produceert en de confrontatie met realistische spannende, vaak nieuwe events waarvoor ik ook even moet slikken alvorens ze aan te gaan, zoals mijn boekpresentatie....Ik ben deze uitdaging toch aangegaan.