Enkele jaren geleden had ik een consult bij een zielenplancoach. Ik ben een mens van zingeving en voelde me een beetje vastlopen in mijn zoektocht naar mijn doel, missie, hier op aarde. Over dat bijzondere weekend alleen al zou ik een aantal blogs kunnen wijden, maar deze gaat over een specifieke vraag in dat weekend, nl. 'Wat ga je doen na je pensioen?' Tot toen bestond mijn leven vooral uit verstand op nul en hard werken om 'later' ook nog iets leuks te kunnen doen. Met een leven na mijn pensioen hield ik me totaal niet bezig.

De vraag overviel mij! Verder dan 'lezen en fietsen' kwam ik niet. We doken dieper in dat thema en sindsdien ben ik er mee bezig want mijn pensioendatum nadert. Dit jaar nog is het zover.

Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Op zaterdagavond 28 maart 2020 werd ik gebeld door het verzorgingshuis van mijn moeder. Ze vertelden dat het niet goed ging met mijn moeder en of ze mochten ingrijpen. Nu had ik mijn moeder al enkele weken niet meer mogen bezoeken in verband met de maatregelen die onze regering ons vanwege corona had opgelegd. Ik had wel twee recente foto's ontvangen. Een van mam aan een boterhammetje en op de ander zag ik haar in een rolstoel buiten, met een dekentje over haar knieën zitten.

Omdat ik dacht dat die aarzelend lachende vrouw in de rolstoel op de foto een realistisch beeld van mijn moeder was, gaf ik na overleg met mijn zus, toestemming voor de voorgestelde interventie. Ondanks dat er bij palliatieve zorg afspraken waren gemaakt. Ik was weliswaar mentor, maar wie was ik, om onze moeder een kans op overleven te onthouden? Ik had er immers geen flauw benul van hoe de vlag er bij hing.  De recente foto’s van haar op mijn telefoon waren het enige aanknopingspunt. Daar in dat verzorgingshuis, lag mijn moéder, ziek!  De volgende ochtend al kwam het bericht dat de handeling niet had geholpen en het einde naderde. Hiermee hadden wij toch nog niet gerekend. Om een lang verhaal kort te maken, zij stierf één dag later, 30 maart 2020.  Een van velen in die periode, maar wel de enige moeder die ik had. 

Mijn moeder was altijd een mooie vrouw geweest, ze hechtte er aan er altijd goed uit te zien en was gesteld op uiterlijk. Zo kwam haar uitvaart wel eens ter sprake en schilderde zij een beeld hoe ze zich dat voorstelde. Ze verwachtte duidelijk een volle kerk, want ze was een bekende vrouw in Kessel. Een koffietafel, waar haar nog in leven zijnde zussen en neven en nichten herinneringen konden delen en ophalen.  Wie wordt er wel en niet uitgenodigd voor de koffietafel, want....

Op het moment dat wij inderdaad haar uitvaart moesten regelen, was het coronatijd. Niemand wist nog hoe ernstig het zou worden en angst waarde rond. Eén broer dacht corona te hebben, maar er was toen nog heel weinig over bekend. De begrafenisondernemer die wij in gedachten hadden, draaide overuren en kon de uitvaart niet aannemen. Zo kregen we een onbekende uitvaartverzorger, die ons via het beeldscherm van de laptop te woord stond. Zo onpersoonlijk, maar toen onvermijdbaar. Mijn broers en mijn zus zaten in de kamer op 1,5 meter afstand van elkáár! die uitvaart te regelen. We durfden ons nauwelijks gezamenlijk ergens over te buigen, bang voor besmetting. En ook op de dag van de uitvaart. Een handjevol mensen, slechts 30, mocht aanwezig zijn bij de bescheiden uitvaart. Mijn zoon volgde alles via internet, omdat hij met zijn gezin in het buitenland vertoefde. Alleen voor het graf staan, waar mijn vader 14 jaar eerder al te ruste was gelegd. Daarna gewoon direct naar huis, coronatijd! Wat een afgrijselijke herinnering heb ik aan die tijd. Ik merk dat het soms nog pijn doet. Ook, omdat ik niets van de wensen die mijn moeder had, heb kunnen terugvinden op die dag.

We zijn nu jaren later.

De missie die ik zocht tijdens het consult bij de zielenplancoach is inmiddels op mijn pad gekomen. De mensen die mijn blogs eerder hebben gelezen en die mij kennen, weten dat ik geloof in synchroniciteit (toeval). Wat zou ik nog kunnen doen na mijn pensioen? Ik was zoekende naar iets passends.  Gewoon, omdat het op mijn pad kwam, heb ik een uitvaartbeurs bezocht. Daar werd ik weer kort geconfronteerd met het verlies van mijn moeder, en voelde ik me weer nabestaande. Maar ook werd ik geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid, het besef dat ik in ons gezin de volgende generatie ben die zal overlijden als alles op natuurlijke wijze verloopt.

Ik weet nu, na jaren, dat ik ALTIJD een dochter blijf. Het houdt niet op als je ouders er niet meer zijn... Dat besef komt terug na een onduidelijke periode dat je je door je verdriet en pijn hoofdzakelijk nabestaande kunt voelen. Verdriet is er, en is er nog soms, op onverwachte momenten en dat is oké, de pijn is nu omgezet in acceptie en de fijne herinneringen en vooral de dankbaarheid dat ik haar dochter mocht zijn.