Mijn vader stierf vroeg in de ochtend van 9 augustus 2006. Alhoewel mijn broer en ik samen waakten, hebben we het moment dat pap ons verliet, toch niet bewust meegemaakt. We waren, niet gewend om op dit uur wakker te zijn, beiden in slaap gedommeld.

Toen we ontdekten dat hij er niet meer was, werd de hele familie bij elkaar getrommeld. 

Wij, als kinderen, gingen aan de slag om alles te regelen. Maar we hadden alleen voor een adressenlijst gezorgd. We keken elkaar aan, niet wetende of pap begraven of gecremeerd wilde worden. Hoe moest de mis er uit zien…welke liederen moesten we kiezen. We hadden daar nooit met hem over gesproken.

Iedere nabestaande kent de rollercoaster waar je dan in terecht komt. Altijd fijn als er dan een goede uitvaarder naast je staat.

Maar hoe zit dat met degene die net gestorven is, aan zijn laatste reis is begonnen?

Door het overlijden van mijn vader is  mijn interesse in het sterfproces, de dood en de ziel gaan groeien. Ik stond aan zijn graf en dacht 'Al die wijsheid! Die kan toch niet zomaar weg zijn?'

Ik las er vele artikelen en boeken over, volgde cursussen en ik zit al jaren in een gespreksgroep waar levensvragen het hoofdthema is.  En zo begon ik een beeld te krijgen over ons bestaan als we overleden zijn.

Op het thema ‘de dood’ rust jammer genoeg nog een taboe. Velen geloven dat als dit leven eindigt, het op houdt. That’s it!  En dat mag. Ieder mag zijn eigen overtuigingen hebben.

Maar wát je ook wel of niet gelooft, het gaat erom dat de oversteek zo prettig en comfortabel als mogelijk verloopt. Die fase kan lang duren (bij ziekte) maar ook kortstondig zijn (bij iemand op hoge leeftijd). Angst voor de dood kan er een gevecht van maken, een ware doodsstrijd. Wat er met stervens-begeleiding bedoeld wordt, is die begeleiding naar de dood toe in de terminale fase. 

Om in die fase  ondersteunend te kunnen en mogen zijn, zowel voor degene die gaat overlijden als ook de naaste familie, heb ik me onlangs laten bijscholen. Marie-Claire van der Bruggen is iemand die het zich ten doel heeft gesteld de angst voor het sterven weg te nemen via boeken, workshops en E-cursussen. Zie ook haar website:

(https://www.zielsgelukkig.nu). Bij haar heb ik een dag ‘meegelopen’ in het proces van stervensbegeleiding en ontving een certificaat. Dit als welkome aanvulling op mijn werkervaring in de zorg.

Een hele dag werd ik ondergedompeld in de materie rondom het proces van sterven, de dood en de tools die je kunt inzetten om iemand zo goed mogelijk te begeleiden op zijn laatste reis.

Als naaste is het vaak moeilijk om in alle rust de stervende te begeleiden. Ten eerste omdat je een dierbare geliefde dreigt te verliezen en je vaak je handen vol hebt aan je verdriet. Maar ook omdat je wellicht te weinig af weet hoe je je het beste kunt gedragen in dit moeilijke proces. Een van de eerste wijsheden van het overlijden die ik leerde is bijvoorbeeld.

‘Iemand sterft niet omdat hij niet eet en drinkt, maar eet en drinkt niet omdat hij sterft.’ En zo zijn er nog vele andere wetenswaardigheden waarmee je het sterfproces van je naaste kunt verlichten. Want je gunt degene die je hoe dan ook gaat verliezen toch een vredig en rustig heengaan.

Ik sluit mijn verhaal af met een quote uit een boekje van Marie-Claire:

Sterven is geen kunst.

De dood komt vanzelf.

Maar om goed te sterven

Dat is de kunst der kunsten

Plato

 Mocht je vragen hebben naar aanleiding van dit verhaal, schroom niet me te bellen. Ik probeer je hoe dan ook te helpen in die zware tijd. Je hoeft het niet alleen te doen. Mijn telefoonnummer is

06-42203717.

Ik wens je veel sterkte toe.